6 januari 2017. Deze ochtend had ik rood omcirkeld in mijn agenda. De koudste nacht tot dusver deze winter, met een deels bewolkte lucht en (relatief) weinig wind (al bleek dat achteraf nog wel tegen te vallen). Hiervan begint het bloed van een landschapsfotograaf sneller te stromen!
De voorbereiding – locatiekeuze
Voorbereiding is het halve werk bij landschapsfotografie, dus de avond ervoor kruip ik achter mijn computer en raadpleeg de weerberichten en mijn eigen kaart met fotografielocaties op Google Maps. De laatste gebruik ik om interessante locaties voor landschapsfotografie vast te leggen waar ik eens ben geweest of waar ik nog graag eens heen wil. Met het oog op de zonsopkomst in het oosten heeft mijn voorkeur een locatie met zicht naar het oosten. Ook verwacht ik mooi licht, en wil dus een ‘verre’ horizon, met als het kan water op de voorgrond. Hiermee valt mijn keuze op een locatie aan Lauwersmeer, de oude vuurtoren bij Oostmahorn en Esonstad.
Kleurenpracht
Het heeft echt hard gevroren, op sommige plaatsen is het meer dan -10 graden Celsius geweest! Als ik in de auto stap geeft mijn thermometer -5,5 aan, koud genoeg… Wanneer het hoge noorden van de provincie Groningen inrijd valt mij de schoonheid van het landschap op. In de achteruitkijkspiegel zie ik de lucht heel donkerpaars kleuren, ten teken dat het niet lang meer duurt voordat de zon echt zijn gezicht laat zien. Ik moet aan de westkant van het Lauwersmeer zijn, dit ligt in Friesland.
Aangekomen op de plek van bestemming parkeer ik mijn auto en wordt ik helemaal enthousiast van het licht. Het is schitterend! Een rijk palet van kleuren, van paars naar oranje, worden weerspiegeld in het water.
Wat een kou!
Maar er is nog iets: het is echt vreselijk koud. De wind staat pal over het meer en is veel harder dan voorspeld. Toch maakt dat deze trip nog meer memorabel. Terwijl ik mijn fotocamera uit de tas haal en bevestig op het statief bevriezen mijn handen al bijna. En ik moet nog beginnen. Ik besluit ook het grijsverloop filter alvast te monteren, zodat ik zo weinig mogelijk handelingen hoef te doen op de plaats van handeling.
Ik trek een muts over mijn oren en mijn handschoenen aan en stap de ijzige kou in. In het schemerdonker heb ik moeite om de juiste plek te vinden. Ook de koude leidt mij af. Ik maak snel een paar foto’s om te bepalen wat ik wil laten zien. De lucht is inmiddels prachtig, en ik besef dat het nu moet gebeuren.
Ik kies positie onder de vuurtoren, op een houten steiger. Hiermee kan ik de vuurtoren benadrukken en voegt de steiger iets mysterieus toe aan het plaatje. Ik zorg dat ik alles goed heb, sluitertijd, diafragma, hoogte van het filter, stand van de camera en gebruik de draadontspanner voor het maken van de foto. En dit is het resultaat…. Ik ben erg blij, persoonlijk wordt ik gegrepen door de sfeer van de foto en is het een foto geworden die mij raakt (omdat ik weet wat er voor nodig was om deze foto te maken).
