IJskoud IJsselmeer bij Stavoren

Winter is eigenlijk mijn favoriete seizoen voor het maken van landschapsfoto’s. Uiteraard speelt hierbij het mooie licht op de juiste momenten een grote rol, maar de belangrijkste reden is toch de kou die je doet voelen dat je leeft. Beetje vreemd wellicht, want waarom zou je niet lekker bij de kachel gaan zitten met een lekker glas wijn of thee en een goed boek binnen handbereik? Ik denk dat het komt door een soort oergevoel wat je ervaart als je buiten in de snijdende wind, in het knisperende, met rijp bedekte gras de zon op ziet komen of onder ziet gaan. Je voelt je vingers bevriezen, je oren doen pijn en het lijkt of je gezicht voor altijd in dezelfde uitdrukking blijft staan en toch… toch zijn deze omstandigheden de mooiste die ik kan wensen.

Fotogeniek IJsselmeer

Al sinds mijn kinderjaren kom ik erg graag bij het IJsselmeer. De uitgestrekte watermassa, de leuke dorpjes (stadjes) langs de kust, de reflectie van het licht dat het elke dag weer anders maakt. Ik kan er geen genoeg van krijgen. In de winter is het helemaal een prachtige plek om te bezoeken: de rust die dan van het meer uitgaat laat mij zelf ook tot rust komen.

Dus toen de temperatuur begon te zakken en de winter toch nog zijn tanden liet zien, ben ik naar een plek gereden die ik nog van vroeger ken: Stavoren. Ik weet dat daar een paar stenen dammen onder de kust liggen, die met de ondergaande zon erg fotogeniek zijn. Maar wat het nu helemaal mooi maakte was de lichte sneeuwval die zorgde voor witte accenten én de aflandige (steenkoude) oostenwind. Deze combinatie komt niet zo vaak voor in Nederland.

De reis

’s Ochtends toen ik het weerbericht las en naar buiten keek besloot ik mijn cameratas mee te nemen naar mijn werk in Joure en daarna door te rijden naar Stavoren. Dus zo gezegd, zo gedaan, rond vijf uur ingepakt en naar de IJsselmeerkust gereden. De reis er naar toe was al prachtig: de zon zakte al wat en het landschap werd in een goudgeel licht gezet. Ik koos ervoor om de ’toeristische’ route te nemen, dus langs de kust: vlak na Oudemirdum gaat en klein weggetje de dijk op, waar je een prachtig uitzicht hebt, en via Mirns en Laaksum kwam ik ter hoogte van Skarl op de plek waar ik wilde zijn. Onderweg kriebelde het een enkele keer om uit te stappen en daar foto’s te gaan maken, bijvoorbeeld toen ik langs een aantal reeën reed om nog geen 2 meter afstand van de auto. Maar goed, ik had van tevoren een beeld in mijn hoofd van de foto die ik wilde schieten (bedankt voor deze les, Bas Meelker ;)) en kon ik gelukkig de aandrang weerstaan om bij elk mooi uitzicht te stoppen.

IJskoude wind, prachtige omgeving

Aangekomen parkeerde ik mijn auto onder de dijk (op een dam) en voelde direct de ijskoude wind door mijn wollen jas blazen. Gelukkig had ik mijn ski-jas meegenomen, mijn Sorel-winterlaarzen (een aanrader trouwens, wind- en waterdichte schoenen wanneer je in de winter gaat fotograferen, maar dat terzijde) en een muts. Gewapend tegen de elementen klom ik de dijk over en wat ik daar zag valt nauwelijks onder woorden brengen, zo mooi! Met sneeuw bestuifde stenen, die eruit zagen als suikerbrood, een prachtige reflectie van het licht in het water, een oostenwind in de rug (dus rustig water onder de dijk), afgemaakt met een mooie wolkenhemel. Perfect voor het plaatje in gedachten…

De foto’s

Ik heb diverse standpunten ingenomen, maar er waren twee (of eigenlijk drie) die ik de moeite waard vond. Een les die ik geleerd heb is dat je ook eigenlijk niet meer dan twee plekken moet kiezen op één locatie: dat zorgt voor een betere keuze voor je compositie en meer rust in je hoofd (en hopelijk daarmee ook op de foto). Het liefst kies ik één plek uit, maar wanneer ik maar weinig mogelijkheden heb en niet direct weer terug kom op een locatie dan zondig ik ook wel eens… Het resultaat van deze vooravond zijn dus drie foto’s geworden, waarbij de eerste twee de foto’s zijn die ik wilde maken en de laatste een ‘bonus’…

Ik heb geprobeerd om de kou en de rust vast te leggen, maar ook het mooie licht en de reflectie in het water. Daarvoor heb ik een grijsverloop filter gebruikt, om de voorgrond ook voldoende te kunnen belichten. Ik houd er niet van om mijn foto’s tot in extreme te bewerken om zo de kleur teveel te benadrukken, maar streef er naar om de foto een weergave te laten zijn van hetgeen ik heb gezien (en in mijn hoofd heb). Ik hoop dat dat gelukt is!