Terschelling
Wie mij een beetje kent weet dat ik dol ben op Terschelling. Dit eiland heeft alles voor een landschapsfotograaf: afwisselende landschappen, invloed van het weer, specifieke omstandigheden die bijna nergens anders voorkomen zoals het noorderlicht en zeevonk.
Ik kom er graag, maar altijd te weinig
Herfst op Terschelling
Op Terschelling, waar de zee zucht,
de herfst zijn kleuren laat vallen,
de lucht is een schilderij van grijs en goud,
en de horizon fluistert oude verhalen.
De duinen, gehuld in een dekentje van riet,
verliezen hun groene glans,
de wind danst met de bladeren,
een wervelwind van vergankelijkheid en kans.
De lucht is fris, de zon een schuchtere gast,
die soms doorbreekt, als een belofte van warmte,
maar al snel weer verdwijnt achter wolken,
die als schaduwen over het eiland drijven.
De zee zingt haar lied van getijden en tijd,
golven rollen als gedachten,
de horizon verliest zich in de verte,
terwijl de schepen langzaam verdwijnen.
Hier, waar de stilte zoete muziek is,
en de sterren zich verzamelen in de nacht,
leert de herfst ons te kijken,
naar wat komen gaat, en wat ons wacht.
Op Terschelling, in de herfst,
is elke stap een herinnering,
een echo van wat ooit was,
en de belofte van wat nog zal zijn.
